Antwerpen
Concert Roger Waters (pink Floyd) 28-05-2011
INFO:
 |
Pink Floyd.
Al vanaf mijn 18 denk ik toch wel 1 van mijn favoriete bands. Heb niet voor niets een tatoo van -dark site of the moon- op mn arm staan. |
Roger Waters was in 2010/2011 weer gaan toeren met THE WALL.
De originele gezien in Londen, Parijs en Dortmund, 30 jaar geleden, Toen nog met de originele bezeting.
Nu helaas zonder David Gilmour en Nick Mason.
in 2011 is Roger Waters solo gaan toeren met THE WALL. gelukkig 2 x gezien.
Eerst de show in Arnhem, op 8 april, daarna op 28 mei in Antwerpen.
Rogers Waters, voormalig lid van Pink Floyd, bracht vrijdagavond en zaterdagavond 27/28 mei in een uitverkocht Sportpaleis integraal The Wall, een van de succesalbums van de Britse supergroep.
Absoluut verbluffend hoe Roger Waters zijn magnum opus The Wall vrijdag in het Sportpaleis neerzette. Met die kolossale muur, die reuzenmarionetten, die fantastische visuals uit vijftien projectoren, en een orkest (met David Kilminster in de rol van David Gilmour) dat de muziek nagenoeg perfect neerzette.
Maar absoluut bizar ook hoe Waters, die met The Wall een van de meest deprimerende tekstcollecties van de voorbije vijftig jaar neerzette, zo'n vitalistisch elan gaf aan zijn creatie. De man kwam op als een bokskampioen na de knockout van zijn tegenstander en transformeerde zijn gedateerde zieleklacht over persoonlijke isolatie tot een pamflet tegen totalitaire druk van politieke en economische dictators.
Terwijl de muur baksteen na baksteen opgebouwd werd over de breedte van de zaal, voerden Waters en zijn ruime band het eerste deel uit van de plaat die in 1979 uitkwam. Enorme salvo's vuurwerk en de klank van oorlogshelicopters boven onze hoofden schudden iedereen meteen goed wakker. De venijnige, spinachtige leraarspop van Gerald Scarfe torende reuzengroot uit boven een stel kids dat 'Another brick in the wall' zong.
De vraag was echter waarom Waters dit spektakel, dat ontstond uit zijn eigen gevoel van vervreemding tegenover zijn publiek, vandaag herneemt.
Voor de poen, ongetwijfeld. Maar ook om meer. Waters, die de wereld vanuit een links-politieke ideologie bekijkt, herkent in zijn eigen 'muur' van toen de muur die vandaag staat tussen arm en rijk, Noord en Zuid, de religies en de ideologieën.
Dus zong hij 'Mother' nog steeds over zijn moeder Mary, die hem na de dood van zijn vader Eric (in 1944) met harde hand moest grootbrengen. Maar het werd ook een song voor alle moeders, zoals het hele concert ook ging over alle vaders die hun leven gaven en geven in oorlogstijd.
In de pauze stond de wall helemaal recht en werd hij een 'Wall of Death', met doorlopende projecties erop van slachtoffers van oorlogen overal, toen en nu.
Vaak werd het concert een luide aanklacht tegen totalitaire regimes. Tijdens 'Goodbye Blue Sky' kwam een regen van symbolen neerwaarts, zoals de dollar, de hamer en sikkel, het kruis, logo's van Shell en Mercedes, de Davidster en de halve maan. Samen met zijn aanklachten tegen het onderwijs, politieke dictators, de oorlogs- en bewustzijnsindustrie, pornografie – we vergeten er allicht enkele – kreeg het concert daardoor een sterke politieke geladenheid.
Maar een overdaad aan pathetiek vlakt op den duur het effect weg.
Het mooiste moment in het meer dan twee uren durende spektakel kwam er toen Waters het kleine liedje 'Vera' zong. Met die nostalgie naar de oorlogsliedjes van Vera Lynn versmolten beelden van kinderen in een klaslokaal, die juichend naar hun teruggekomen vaders snelden. Het was een broze herinnering aan zijn eigen trauma, dat groeide toen hij op zijn derde zag hoe zijn vriendjes na de oorlog hun vaders terugkregen, maar hij niet.
Waters' leven heeft altijd in het teken gestaan van die zoektocht naar een vaderfiguur. En zo ook dit concert, dat eigenlijk vooral een eerbetoon werd.
In het tweede deel acteerde Waters, die er nu 67 is en drie volwassen kinderen heeft, niet zozeer als de neuroot die opgesloten zit in zijn eigen isolatie, maar als een strijder tegen een muur die de wereld verdeelt. Hij liet Dwight Eisenhowers speech uit 1961 ('war is a theft from those who hunger') door de zaal schallen; een everzwijn dat boven de hoofden zweefde was een pamflet tegen het globalisme ('drink kalashnikov vodka'); tijdens 'Run like hell' flitsten verwijzingen naar 1984 en Das Proces ons om de oren, en werd Bush aan Hitler gekoppeld.
En geleidelijk ontwaakte het seniorenpubliek uit zijn afwachtende houding van kijken en filmpjes opnemen, om bij 'Comfortably numb' recht te veren en Waters de indruk te geven dat zijn pleidooi de oude strijdlust weer had aangewakkerd. En toen donderde de muur in een wolk van (georchestreerd) stof naar beneden en kreeg het publiek kijk op ...
Een nieuwe wereld? Wel nee, gewoon op Roger Waters, zijn zoon Harry en de andere muzikanten, die tussen de brokstukken in het gejuich in ontvangst namen.
Absoluut verbluffend hoe Roger Waters zijn magnum opus The Wall vrijdag in het Sportpaleis neerzette. Met die kolossale muur, die reuzenmarionetten, die fantastische visuals uit vijftien projectoren, en een orkest (met David Kilminster in de rol van David Gilmour) dat de muziek nagenoeg perfect neerzette.
Maar absoluut bizar ook hoe Waters, die met The Wall een van de meest deprimerende tekstcollecties van de voorbije vijftig jaar neerzette, zo'n vitalistisch elan gaf aan zijn creatie. De man kwam op als een bokskampioen na de knockout van zijn tegenstander en transformeerde zijn gedateerde zieleklacht over persoonlijke isolatie tot een pamflet tegen totalitaire druk van politieke en economische dictators.
Terwijl de muur baksteen na baksteen opgebouwd werd over de breedte van de zaal, voerden Waters en zijn ruime band het eerste deel uit van de plaat die in 1979 uitkwam. Enorme salvo's vuurwerk en de klank van oorlogshelicopters boven onze hoofden schudden iedereen meteen goed wakker. De venijnige, spinachtige leraarspop van Gerald Scarfe torende reuzengroot uit boven een stel kids dat 'Another brick in the wall' zong.
De vraag was echter waarom Waters dit spektakel, dat ontstond uit zijn eigen gevoel van vervreemding tegenover zijn publiek, vandaag herneemt.
Voor de poen, ongetwijfeld. Maar ook om meer. Waters, die de wereld vanuit een links-politieke ideologie bekijkt, herkent in zijn eigen 'muur' van toen de muur die vandaag staat tussen arm en rijk, Noord en Zuid, de religies en de ideologieën.
Dus zong hij 'Mother' nog steeds over zijn moeder Mary, die hem na de dood van zijn vader Eric (in 1944) met harde hand moest grootbrengen. Maar het werd ook een song voor alle moeders, zoals het hele concert ook ging over alle vaders die hun leven gaven en geven in oorlogstijd.
In de pauze stond de wall helemaal recht en werd hij een 'Wall of Death', met doorlopende projecties erop van slachtoffers van oorlogen overal, toen en nu.
Vaak werd het concert een luide aanklacht tegen totalitaire regimes. Tijdens 'Goodbye Blue Sky' kwam een regen van symbolen neerwaarts, zoals de dollar, de hamer en sikkel, het kruis, logo's van Shell en Mercedes, de Davidster en de halve maan. Samen met zijn aanklachten tegen het onderwijs, politieke dictators, de oorlogs- en bewustzijnsindustrie, pornografie – we vergeten er allicht enkele – kreeg het concert daardoor een sterke politieke geladenheid.
Maar een overdaad aan pathetiek vlakt op den duur het effect weg.
Het mooiste moment in het meer dan twee uren durende spektakel kwam er toen Waters het kleine liedje 'Vera' zong. Met die nostalgie naar de oorlogsliedjes van Vera Lynn versmolten beelden van kinderen in een klaslokaal, die juichend naar hun teruggekomen vaders snelden. Het was een broze herinnering aan zijn eigen trauma, dat groeide toen hij op zijn derde zag hoe zijn vriendjes na de oorlog hun vaders terugkregen, maar hij niet.
Waters' leven heeft altijd in het teken gestaan van die zoektocht naar een vaderfiguur. En zo ook dit concert, dat eigenlijk vooral een eerbetoon werd.
In het tweede deel acteerde Waters, die er nu 67 is en drie volwassen kinderen heeft, niet zozeer als de neuroot die opgesloten zit in zijn eigen isolatie, maar als een strijder tegen een muur die de wereld verdeelt. Hij liet Dwight Eisenhowers speech uit 1961 ('war is a theft from those who hunger') door de zaal schallen; een everzwijn dat boven de hoofden zweefde was een pamflet tegen het globalisme ('drink kalashnikov vodka'); tijdens 'Run like hell' flitsten verwijzingen naar 1984 en Das Proces ons om de oren, en werd Bush aan Hitler gekoppeld.
En geleidelijk ontwaakte het seniorenpubliek uit zijn afwachtende houding van kijken en filmpjes opnemen, om bij 'Comfortably numb' recht te veren en Waters de indruk te geven dat zijn pleidooi de oude strijdlust weer had aangewakkerd. En toen donderde de muur in een wolk van (georchestreerd) stof naar beneden en kreeg het publiek kijk op ...
Een nieuwe wereld? Wel nee, gewoon op Roger Waters, zijn zoon Harry en de andere muzikanten, die tussen de brokstukken in het gejuich in ontvangst namen.
12 mei, Roger Waters met als gast! David Gilmour en Nick Mason play some songs off the wall i London, wish i was there .